De Revolutie, als een zon die het Vaderland verlicht en iedere dag weer aanwezig is.
Misschien verklaart geen enkele zin zo goed als deze waarom de Cubaanse Revolutie op 1 januari 2022 een nieuwe verjaardag viert en aan haar 64e jaar begint; en zij doet dat zonder afstand te doen van haar koers, haar mystiek, haar beginselen.
“In Cuba zijn er meer bergen dan afgronden; meer mensen die liefhebben dan die haten; meer mensen met een vrij veld dan mensen op een kruispunt; meer grootsheid dan de al het allooi”, zei Jose Martí, die als weinig anderen het wezen van het eiland begreep en zich eraan gaf.
Misschien is er geen andere zin die verklaart waarom de Cubaanse Revolutie op 1 januari 2022 een nieuw jubileum viert en haar 64ste jaar ingaat; en dat zonder haar koers, haar mystiek, haar beginselen te verloochenen.
In het jaar 2021 dat eindigde, was het scenario ongunstig. Aan een pandemie die de wereld stillegde en zonder onderscheid levens eiste, en de daaruit voortvloeiende economische crisis, werd voor Cuba de inspanning toegevoegd van de Amerikaanse regering en haar bondgenoten om het land voor eens en voor altijd te verdrinken, met meer blokkade, meer vals nieuws, meer vuile politiek..
Cuba is erin geslaagd zijn eigen vaccins te ontwikkelen (een ongewone prestatie voor een belegerd derdewereldland), een versneld immuniseringsproces op gang te brengen, ook voor kinderen, zijn grenzen weer open te stellen en het toerisme op gang te brengen, en bovendien zelfkritiek uit te oefenen en vanuit nieuwe invalshoeken na te denken over manieren om nationale consensus te bereiken.
Onze ogen en ons werk richten op de gemeenschappen, van waaruit de revolutionaire samenleving elke dag wordt opgebouwd en opnieuw gedefinieerd, is een ander resultaat van deze etappe, die ondanks zijn complexiteit geen haat in zijn kielzog laat, want zoals Martí ons ook waarschuwde: “Anderen houden van woede en tirannie. Cubanen zijn in staat tot liefde, die de vrijheid doet voortduren”.
Vanuit deze reiniging van de ziel moet het Cubaanse revolutionaire project worden versterkt om het hoofd te bieden aan zijn uitdagingen, waarvan vele van economische aard zijn, zoals inflatie, tekorten, lage productiviteit, maar ook – en dit mag niet uit het oog worden verloren – ideologisch en cultureel.
In het tijdperk van de waarheid moet een land als Cuba, dat steeds meer verbonden is met het internet, voortdurend de manieren perfectioneren om zichzelf en de ware essentie van het kapitalisme uit te leggen; omdat de oplossingen voor de problemen van het eiland niet zullen komen met het uitsterven van de revolutie en het daaropvolgende feest van Coca Cola en McDonald’s, maar met het verdiepen van de revolutie, overal waar deze verkeerd heeft gedaan of heeft gefaald.
Fidel, een trouwe navolger van de ethiek van Marti, waarschuwde ons: “Onze weg is slechts één weg: een weg van waardigheid, een weg van patriottisme, van nationaal decorum, van verdediging van onze soevereiniteit, van verdediging van onze belangen, van verdediging van onze vrijheden. Dat is de enige manier.
Deze passage doormaken betekent de hele reis de uitdagingen aangaan, kiezen voor de utopie en ingaan tegen het gezond verstand van het grootkapitaal; en ook begrijpen dat zich overgeven zou betekenen dat men het gulle bloed en de zoetste implicaties achter het woord “communist” verraadt.
Kiezen voor de Revolutie is haar begrijpen als een superieur geestelijk weefsel, dat ons beter maakt, omdat zij, zoals de opperbevelhebber altijd zei, “het geweten heeft wakker geschud, ons heeft leren zien, en vooral de grote onrechtvaardigheden en de grote leugens heeft leren zien”. De revolutie is geweest als een licht dat midden in de nacht brandt, de revolutie is geweest als een zon, waarvan de stralen een dageraad doen opgaan voor het vaderland. De revolutie heeft ons geleerd wat wij in vele jaren niet hadden geleerd; de revolutie heeft ons geleerd elkaar te begrijpen, elkaar lief te hebben.
Kiezen voor de revolutie is ook kiezen voor onafhankelijkheid. Voor degenen die zich afvragen welke kunstgreep zo’n uniek project voor een land tegen alle verwachtingen in in stand houdt, is het de moeite waard om met Martí te verduidelijken dat het de mensen zijn die het op hun schouders dragen:
“In ons is er een publieke massa, die de vrijheid kent en aanbidt, die erover spreekt en schrijft, die haar beredeneert en aanpast aan wat waar is, die haar met hand en tand zal verdedigen; wij zullen er allen zijn, haar verdedigend! Er is geen genoegen boven het verdedigen ervan: de Cubaan, liever dan de vrijheid, verscheurt zijn leven!”.
