Zojuist is bekend geworden dat de Amerikaanse verkiezingen door Biden (Democrats) gewonnen zijn. Maar het lijkt er allerminst op dat Donald Trump (Republicans) zich hierbij neerlegt, nu hij rechtzaken heeft aangekondigd. Terwijl Biden oproept tot kalmte en eenheid blijft Trump heftig om zich heen slaan: rechtszaken, beschuldigingen van fraude, het verspreiden van complottheorieën, het komt allemaal voorbij. Ondanks dat nog niet alle stemmen binnen zijn is het al duidelijk dat het Amerikaanse volk de zittende president Donald Trump heeft weggestemd. Donald Trump laat een verdeeld land achter waarbij racisme en gewelddadig politieoptreden is toegenomen, een economie die op z’n gat ligt en een klimaat probleem waar jaren lang geen actief werk van gemaakt is.
Wat betekent dit voor Cuba?
Maar wat betekent dit voor Cuba? Terwijl Trump tijdens zijn vierjarige regeerperiode een actieve anti-Cubaanse politiek voerde is Biden meer gematigd, althans hij opereert meer op de achtergrond. Trump stelde meer dan honderd maatregelen in om de Cubaanse economie lam te leggen. Het doel van deze actieve politiek is het vergroten van de tekorten met de hoop dat de onvrede onder de Cubaanse bevolking groeit en zij in opstand komen tegen hun eigen regering. Feitelijk heeft Trump de politiek rondom de illegale blokkade geïntensiveerd. Onder zijn voorganger, president Obama, leken de Amerikaans-Cubaanse verhoudingen ietwat te normaliseren. Biden heeft in zijn campagne de toon van Trump aangevallen, maar blijft benadrukken dat Cuba een onvrij land is en dat de Verenigde Staten als brenger van democratie en vrijheid gezien moet worden. Hij stelde ook dat Amerika zich blijvend moet bemoeien met het Cubaanse beleid.
De Amerikaanse politiek is al meer dan zestig jaar gericht op het omverwerpen van de Cubaanse regering. Daarbij worden structureel mensenrechten geschonden, zo is volgens de Verenigde Naties het instellen van een economische blokkade een grove schending van internationale mensenrechten. Het is niet de verwachting dat Biden de Amerikaanse koers op dit vlak gaat verleggen.
Wat betreft de toon van het debat verschillen Biden en Trump enorm, maar op strategisch politiek vlak streven zij nog altijd het anti-Cubaanse beleid na. Een beleid waarin de economische blokkade tegen Cuba als pressiemiddel ingezet wordt om de Cubanen op hun knieen te dwingen. Ondanks internationale protesten tegen deze illegale blokkade, jaarlijkse VN-resoluties om deze blokkade ongedaan te maken, lijkt het er dus op dat vooral de toon matigt, maar de inzet hetzelfde blijft: de omverwerping van de Cubaanse revolutie.